Yüzlerce ihanet yaşarsın, yüzlerce kahpelik!

İhanetlere, kahpeliklere aldıracak olsan bir adım atamazsın.

Hallac-ı Mansur’a taş yağdırır halk, dostu Şibli bir gül atar, incinir.

Şibli gül atan insandır.

Taşların arasında attığı gül görülür.

Şibli suçlanmayı göze alır.

Ölümü göze alır.

Taş atanların anlık bir öfkesi gül atan adama da yönelebilir.

Şibli incitir yine de Hallac-ı.

Şibli gül atar.

Taşlayanların adı silinir hafızalardan, geriye gül atan Şibli’nin adı kalır!

İdamına karar veren Mâlikî kadısı Ebû Ömer Muhammed b. Yûsuf el-Ezdî unutulur.

İdam ettiren Halife Muktedir-Billâh unutulur.

Dosttur Şibli.

Tarafını belli edecek kadar da gözü karadır, yine de suçlanır.

Bir ağıt yakılır sonra, "Yiğidi gül ağlatır gam öldürür!"

Mesele Hallac-ı Mansur değildir mesele dostluk, inanmışlık, yoldaşlıktır.

Doğrudur; insanı yoldan çıkaran da dosttur, yola koyan da.

İnsanı insan yapan kendi nefsine karşı açtığı savaştır.

"Oku şimdi kitabını! Bugün kendini yargılamak üzere kendi nefsin yeter!" (İsra Suresi 14. Ayet)