Hasan Boydak, Konya Büyükşehir Belediyesi Zabıta Daire Başkanı’ydı.

Ziyaretine gitmiştim.

Yine o günler KOSKİ Genel Müdürlüğü Basın Müşaviri olan Akif Sarıkaya da geldi.

Hasan Boydak’ın bir ziyaretçisi daha vardı.

Ben O’nu tanımıyordum, O da beni.

KONTV’nin Yönetim Kurulu Üyelerinden biri olduğunu öğrendim.

KONTV’yi nasıl kurduklarını, hisse dağılımlarının nasıl yapıldığını anlattı.

Yanımda cep telefonu vardı, kayda alabilirdim ya da sonrasında anlattıklarını şahit göstererek suç duyurusunda bulunabilirdim.

Her iki arkadaşım da KONTV’yle olan davalarımı biliyordu, anlatan kişiyi kaş-göz işaretiyle uyarmak dahi gelmedi akıllarına.

Bu durum hoşuma gitti.

Benden emin olduklarından anlatılanlara dikkat kesildiklerini sanmıyorum, uğraşmış olduğum meseleler kişisel bir mesele olmadığı için hikaye davalarımı dahi hatırlatmadı.

Beylik bir cümle kursam, ukalalık olmaz, olması gereken o çünkü!

Ben kavganın, mücadelenin ahlaklı olanını Hz. Muhammed’en (s.a.v.) öğrendim.

Bu anekdotu hatırlamamın bir sebebi var elbette.

Bahsettiğim KONTV Yönetim Kurulu Üyesi’nin vefat ettiğini öğrendim.

Diğer yönetim kurulu üyelerine bir ibret/nasihat olur mu bilmem!

Üzerlerindeki hisseleri her vicdan sahibinin kabul edebileceği bir şekilde devretseler, kendi kurtuluşları için iyi olur.

2005 Yılından buyana ödediğim tazminatlar, aldığım cezalar benim için bir onur.

Hakkımı helal bile edebilirim.

“Milletin televizyonunu millete iade edin” dediğim için cezalandırıldım, milletin emanetini elinde tutanlar da benden aldıkları parayı çatır çatır yedi.

Evime hacze geldiler yıllar önce, “Duvar saatine kadar yazın” dedi avukatları.

Ne var ne yoksa götürdüler.

Bir onurum kaldı geriye.

Ne büyük şeref.

Başka bir yazanın olduğunu düşünmediler dahi.

İnsanımız ahirete inanç taşımıyor nedense.

Benim ödediklerimin yanında ödeyecekleri bedeli düşündüğümde gerçekten insafa gelebilirim.

Biri gitti, benimle helalleşemeden gitti hem de.

Belki hissesini evlatları üzerlerinde bile tutmayacaktır, başkasına devredecektir.

Kuruluşundan bugüne kadar işin içinde olan herkes vebal altındadır.

Elde tutulan imtiyaz değil bildiğiniz ateş topu!

Öfkem işe yaramadı, merhametim yarasın!