İlgi duyduğum, aidiyet hissettiğim yapılarda kendime ilke edindiğim tavırlarım olmuştur.

Yıllar önce resmiyette bir görevim olmayan, yönetim kurulu üyelerinin yaptığı toplantılara katıldığım bir sivil toplum örgütü vardı.

Birçok yönetim kurulu üyesinden daha fazla işlerin içinde yer aldığım, sorumluluk üstlendiğim bir yapıydı.

Gün geldi başkanlık yapan kişinin geçici bir mazereti doğdu, onun yerine bir başkan belirlenmesi gerekiyordu.

Başkanda olması gereken özellikler fazla konuşulmadı, başkanlık için aranan ilk şartın bu işe en çok vakit ayırabilecek kişi olmasına karar verildi.

Benim itirazlarım lafı eğip bükmeye gelecek cinsten değildi, neden doğru olmadığını açıkça söyledim.

Arkasından konuşulan, güven vermeyen, benim tanık olmadığım ama birçoğunun şahit olduğu olayları dinleyen kişi olmama rağmen nedense tek tavır geliştiren kişi bendim, konuşanlar, yargılayanlar onlar olmasına rağmen yüzüne karşı bir şey söylenmeyen, başkanlık payesi biçilen kişi de o tanıdığım oldu.

Adı konulmuştu, karşı çıktığımız suistimaller meşrulaştırılmıştı, yapacak bir şey kalmamıştı.

Sonrasında bir kırgınlık yaşamadım ama bendeki ilkesel kırılma sivil toplum örgütünden uzaklaşmamı sağladı.

Zaman zaman içinde yer alsam da artık eski heyecanım da kalmadı, eski duyarlığım da, eski duygusal boyuta taşıdığım arkadaşlık ilişkilerim de.

İlkelerin ilk kez zaman ayırmaya kurban verildiği bir tecrübe yaşamadım, öncesinde de yaşadıklarım vardı.

İnsanı tecrübe bazen öyle bir duruma getirir ki, üzülmeniz gereken durumlar karşısında bile “Ben biliyordum” dedirtir, biraz da rahatlatır insanı.

Bu rahatlatma rüyalarınızın tükeneceği anlamına gelen bir rahatlama değildir, daha işin başında tökezleyen insanlarla düşünce beraberliğinin eylemsel bir birlikteliğe dönüşemeyeceğinin yeni bir derin yarasıdır.

Gün geldi AK Parti kuruldu.

Bütün enerjimi harcayabileceğim bir parti olduğuna inandım.

Milletvekili adaylarının belirlenmesi sürecinde de, belediye başkan adaylarının belirlenmesi sürecinde de genel merkez başkan adaylarını açıklasa dahi, yanlış gördüğüm adaylarla ilgili YSK'ya liste verilene kadar uğraşmayı kendime ilke haline getirdim.

Çünkü genel merkezin açıkladığı adaylık süreci parmaklara takılan bir nişan yüzüğüydü, nişan bozulabilirdi, ama Yüksek Seçim Kurulu’na listeler teslim edildiğinde nikah kıyılmış demekti.

Biraz ağır kaçacak bu ifadem biliyorum, hırsız da olsa, zimmetçi de olsa, kahpe de olsa yerel halkın rıza gösterdiği, siyasi partinin çeyizini düzdüğü, nikah kıydığı kişilerle ilgili geneli bağlayıcı sorgulamalardan hep uzak durdum.

Koca koca adamlar erdemden, ahlaktan, liyakatten bahsediyor ya şimdi, bu bahsettiğim kişilerin masalarına oturdular, onlarla birlikte düğün gecesinde halay çektiler, koca bir şehirle aşağılık adamları gerdeğe sokacak kadar aşağılık bir suskunluk yaşadılar.

Ellerine dosyalar tutuşturduğum insanlar hırsızları tercih etmekten gocunmadıkları gibi, hırsızların, haydutların hakkımızda açtıkları davalarda yeri geldi destek oldular, yeri geldi yazmamızdan, çizmemizden rahatsız oldular.

Bir kez olsun “Seni hırsızlığına, haydutluğuna rağmen tercih ettik ama ahlakı bize hatırlatan adama da dokundurtmayız” demediler.

Suç duyurusunda bulunduğum kişiler oldu, siyasetin göbeğinde yer alan insanlar da tanık olarak dinlendiler, utanmadan, arlanmadan yalan söylediler, hafiften doğruyu söyleyenler de işin hikayesini anlatmadan dosyanın kapanması için çırpındılar. Hırsızı kurtardılar el birliğiyle, bize ceza verilmesine göz yumdu hepsi!

Genel siyaseti belirleyen yerel siyasetin kirlenmişliğidir, kendi şehrindeki kirlenmişliklerle uğraşmayan, kirlenmişliklerden beslenen insanlar geneli temizleyecek bir ahlakı da üzerlerinde taşıyamaz.

Lafı fazla uzatmaya gerek yok.

En azından rahmetli Muhsin Yazıoğlu’nun “Müslümanların iktidarını önlediniz sözünü size söyletmeyeceğim” ifadesi, “Müslümanları iktidardan ettiniz sözünü size söyletmeyeceğim” ifadesinde yer bulsun!