İdealist insanların da, realist insanların da derin bir ah çekerek “İsterdim ki” diye başlayan tanımlamalarına, tasvirlerine, cümlelerine tanık olursunuz.

Kullanmaktan kaçındığım bir cümle başlangıcı olduğunu baştan söyleyeyim.

Bir hayali seslendirmektense, isteklerim için çaba göstermeyi tercih ederim.

Sonuç alamayacağımı bilsem de istediklerimin peşine düşmem benim bir hayalperest olduğumu göstermez, karşımda geçit vermeyen insanların eti, budu, dişi vardır, ısırmaları canımı yaksa da bazen aksayarak, bazen sargılı bir halde yürümeye devam ederim.

Canımı acıtan insanlar karşısına dikildiğim insanlar olduğu gibi, onlarla iş tutan, onların varlığından rahatsızlık duymayan, kendi konumlarını korumaktan başka dert taşımayan, onlara karşı kullanamadıkları imtiyazlarını kaybetmek istemeyen insanlar da olabilir.

Ne zaman ki kendilerine bahşedilen imtiyazlar ellerinden alınır, ne zaman ki kendilerini hep kalacaklarını zannettikleri makamlar başlarına devrilir, tam o zaman yine aynı imtiyazlara, aynı makamlara kavuştuklarında aynı davranacaklarını bildiğim insanlar “Sen haklıydın” martavallarını en dokunaklı besteyle kulaklarıma fısıldar.

Hiç şaşırmam, hepsinde güfte de aynıdır, beste de; bir de endişeli insan rolüne bürünmeleri yok mudur, acayip keyf verir bana!

Sakın yanlış anlaşılmasın, keyf dediğim düştükleri durumdan aldığım zevk de değildir, “Halkısın” dedikleri bir payenin yakama nişan olarak takılması da değil!

Keyf alırım, çünkü; onların şatavatlı yaşantısına özenmediğim, kimsenin iki dudağının arasına kaderimi hapsetmediğim için!

Ben çok bencil bir insanım!

Dünyayı kurtaracağım bir imkan verilse ama ahiretini kaybedeceksin denilse, ben dünyayı değil kendimi kurtarırım.

Bunun da bir hayal olduğunun farkındayım, ahireti kazanmak insanın kendi amelleriyle gerçekleşecek bir yolculuktur, yolun uzun ya da kısa olduğunu da kimse bilemez!

Bildiğim bir şey daha var; kendimi dünya hayatının rahatlığı için bir çabanın içine bilerek atmadım, bütünüyle istediğim gibi bir hayatın da insanı olamadım, yine biliyorum ki; benim “İsterdim ki” diyebileceğim hayallerim de olmadı. Ne insanların nasıl olması gerektiğine dair ne de kendimin nasıl olması gerektiğine dair!

Sıradan bir insan ama sıraya girmeyen bir insan olarak yaşamayı tercih ettiğim için mutluyum, çok daha mutlu olabilirim, canımız acıyacak, bir yerlerimiz koparılacak, eğer dayanabilirsek uyandığımızda kimsenin ısırmadığı, canımızı yakmadığı bir yerde gözlerimizi açacağız!

İsterdim ki; altından ırmaklar akan bir köşkte yaşamayı hakeden insanlardan biri de ben olabilseydim!