2004 Yılıydı.

Bir kurumun Genel Müdür Yardımcılığına bir Konyalı atanmış, aradan da 4-5 ay geçmişti.

Kurum dediğim Sami Güçlü Bey'in Tarım Bakanlığına bağlı bir kurumdu. Ardında bakan gücü de vardı.

Ziyaretine gittim. Konuşmalarından "Ağzından bal damlıyor" misali İslam akıyordu. Niye geç tanıdım ki diye de hayıflandım.

28 Şubat sürecinde başörtüsü mağdurlarına bilabedel sahip çıkan avukat bir ağabeyi tanıyıp tanımadığını sordum. Tanıyormuş, çok da güzel iltifatlarda bulundu.

Cesaretimi topladım, onun için kurum avukatlığı hususunda inisiyatif kullanmasını istedim. Çok memnun oldu, "Nasıl benim aklıma gelmedi, senden Allah razı olsun, çok teşekkür ederim" dedi.

Konya'ya geldiğimde avukat ağabeyin bürosuna uğradım. Adamın selamını ilettim. Sonra da mahçup bir edayla, kendisinden habersiz, "Kurum avukatlığı talebinde bulunduğumu" söyledim.

Güldü. "Ondan hiçbir şey çıkmaz" dedi. "Keşke söylemeseydin" diye de ekledi.

Birkaç avukat arkadaş için haberleri olmadığı halde böylesi girişimlerim daha oldu.

Onlarla ilgili talepte bulunduğum Genel Müdürleri ya da Genel Müdür Yardımcılarını tanımıyordum, sadece kimler için talepte bulunuyorsam onların nasıl bir insan olduklarını kısaca anlatmıştım.

Hiç mübalağa etmiyorum, hepsinin de kurum avukatlık davetleri hiç müracaatları olmadığı halde gerçekleşti, sözleşme imzaladılar.

Bir insanın talepte bulunmasına gerek duymadan, o insanla ilgili referans olma ya da tasarrufta bulunma imkanı varsa kullanılmalıdır.

Tanıdığımız insanlarla ilgili haberleri olmadan yapılabilecek girişimler aslında üzerimizde bir vebaldir de.

İşini iyi yapan insanların onurlarını zedelemeden, onları bir de talep eden duruma getirmeden güç sahibi insanlar yollarını açmalıdır.

Diğer Genel Müdür Yardımcısı mı?

O söylenildiği gibiydi.

Ondan bir iş çıkmamıştı.

Ama onlar her zaman suyun başında bulunmaya devam etti. Gün geldi paravan şirket kuranlara iş verdiğini duydum.

Dillerinde "Hayat iman ve cihat" marşları, hayatlarının bütününde makam ve makamlarının gücüyle elde ettikleri paralar vardı.