1994 Yılında Yaşar Kaplan’ın “Sıfırüç Depremleri”ni senaryolaştırmıştım.

Tiyatro oyununun “Gala Gecesi”ne Yazar Yaşar Kaplan ve dönemin Konya Büyükşehir Belediye Başkanı Halil Ürün de katılmıştı.

Hikayenin kahramanı Kurban’ı ben oynamıştım.

Metin Yüksel’in şahadetini hatırlatan bir sahne vardı.

Kurban vurulduğunda arkadaşlarından biri “Çocuklarına biz bakacağız” diyordu.

Arkadaşları evli olduğunu, çocukları olduğunu öldükten sonra öğreniyordu.

Geçen yılın Kasım ayında bir milletvekili ayrıldı aramızdan.

AK Parti Kahramanmaraş milletvekili İmran Kılıç.

Vefatı sonrası meclise dolmuş ve otobüsle gelip gittiğini öğrendik.

Meclis çalışmaları geç saatlerde bittiğinde de, iki milletvekili arkadaşının evine bıraktığını.

İyi insanları iki satırlık ölüm haberleriyle öğreniyoruz, bu kural milletvekili de olsa değişmiyor.

Milletvekilleri ne düşündü, kendilerine getiren bir anlık tefekkür hali yaşadı mı bilmiyoruz.

2011 Yılında bir haber okuduk yine!

Bingöl’de çocuk giyim ve oyuncak mağazasının önünde canlı bombanın üzerine atlayan 38 yaşındaki bir annenin çocukları ölmesin, çocuklar ölmesin diye param parça olan bedeni de kendimize getirmedi bizi.

2 oğlunu kaybetti, 21 kişi de yaralandı.

Hatice Nesibe Belgin’nin adı unutuldu gitti.

PKK kendi teröristlerinin leşine ağıtlar yakıyor, marşlar yapıyor, anıtlar dikiyor ama!

Belki bir belediye başkanının, bir bakanın ya da milletvekillerimizin aklına düşer de Hatice Nesibe Belgin ismi unutulmayacak bir şekilde yaşatılır.

İmran Kılıç’ı hatırlamak zor gelebilir konforlu yaşantılara!

Bu ülkede caka satmadan onuruyla yaşayan insanlar var!

Bu ülkede varlık içinde varını yoğunu paylaşan erdemli insanlar var!

Bu ülkede PKK’nın karşısında, FETÖ’nün karşısında kendi bedenini canlı kalkan yapan insanlarımız var!

Sadece utanacak yüz yok!