30 yıldır yazıyorum. Bir kez olsun “Beğenilmek” hevesliği aklımın ucundan dahi geçmedi, hep anlaşılmak istedim, hep anladığım meselelerin üzerine gitme sorumluluğu taşıdım. Maişetimi yazılardan da sağlamadım; bana tek kuruş kazandırmadığı gibi, yazdıklarım karşılığında mekanlarım da kül oldu, yüz binlerce lira ceza paraları da ödedim. Cezalar falan da zerre kadar umurumda olmadı, onları da Allah’ın beni dünyada günahlarımdan arındıran azabı olarak gördüm, daha büyük bir azaptan kurtulmama sebep olabilecek bir mükafat olduğuna inandım, en azından bu ümide sarıldım. İnsanın en temel ihtiyacı sayılabilecek eşyalardan dahi uzak durmaya çalıştım. Ne ev ne de araba hayalim oldu. Herkes kadar benim de isteklerim, beklentilerim oldu elbette ama hiçbir istek ve beklentim karşılığında boyun da eğmedim, ceket de düğmelemedim.

Bazen yazılarımı kitaplaştırma isteğim gelip geçici bir istek de olsa ağır basıyor, sonra onların bile kalıcı bir vesikaya dönüşmesi beni korkutuyor. Biliyorum ki, söylenmedik söz kalmadı, benim söylediklerim de yeni keşfedilmiş şeyler değil...

***

İlim Yayma Cemiyeti Konya Şube Başkanı Mehmet İnci'yle geçen ay bir görüşmem oldu.

Kendisine sordum:

-FETÖcüler size mutlaka davetlerde bulunmuştur, plaket, takdirname verme girişimleri de olmuştur, neden onların organizasyonlarında hiç adınız geçmedi?

-Tabii ki bulundular. Bir insanın ya da yapının sizi kağıt üzerinde bile takdir etmesi ve bu plaketi sizin kabul edecek duruma gelmeniz, onların elinden ödül almanız, onları otorite olarak kabul ettiğiniz anlamına gelir.

Uzun bir görüşmemiz oldu Mehmet ağabeyle.

İstanbul Teknik Üniversitesi döneminden, Konya Öğrenci Yurdu’na, Milli Türk Talebe Birliği’nden Necip Fazı Kısakürek’e kadar her hayat kesitinden etkilendiğim, tanışmakta geç kaldığım için de hayıflandığım bir konuşmaydı.

Üstad Necip Fazıl’ın hafızasından silinen, Üstad’a kendi konuşmasını hatırlatan bir “Necip Fazıl hafızı” denilebilecek adam Mehmet abi.

Şiir ezberleri gayet normal de, nesirleri zapturapt altına alan zekası doğrusu hayran bıraktı beni.

Bilgi ve eylem adamının hatıralarını yazma sorumluluğu vardır.

Erbakan Hoca’dan Mehmet Zahit Kotku Efendi’ye kadar uzanan geçmişin, gençleri geleceğe hazırlayan mahir elin kalem tutma zamanı gelmiştir.

**

15 Temmuz darbe girişiminden sonra, Bediüzzaman Said Nursi'nin, bir de tarihçiler tarafından anlatılması gerektiğini yazdığım bir yazıdan dolayı dönemin Başbakanı Binali Yıldırım'a hakkımda şikayet olmuş. Başbakanlık'tan çağrıldım, yazının içeriği hakkında savunmam istendi. "Yazılı olarak bir savunma çağrısı gönderildiğinde cevap yazacağımı, yazdığım yazının arkasında olduğumu, bu konuda açıklama yapmayacağım gibi tartışmaya da girmeyeceğimi" söyledim. "Şikayetçi olan her kimse, meseleyi başbakana kadar taşıması benim için yeterlidir, rahatsız ettiğim için de mutluyum" dedim.

Yazılı bir savunmam istenmedi, hakkımda şikayetçi olan kişinin de Isparta milletvekili Said Yüce olduğu itiraf edildi. O kadar şey yazıyoruz, yolsuzluklardan zimmete geçirmelere kadar belgelendirdiğimiz birçok şeyi suç duyurularıyla savcılık makamına taşıyoruz, onların hiçbiri ilgili mercilere taşınmıyor, adamların kutsallarına dokunduğumuzda en tepeye kadar taşınıyor. Sadece Konya'daki yolsuzlukları gündeme getirdiğim yazılardan dolayı iki kez kınama cezası aldım. Savunmamda da "Teftiş Kurulu Başkanlığını ve Başbakanlığı gündeme getirdiğim yolsuzlukların üzerine gitmediği için asıl ben kınıyorum" ifadelerini kullandım.

Benim daha da anlamlı bulduğum, hayret etmediğim, gördüğüm şey, muhalefet milletvekillerinin ve il başkanlarının da pisliklerin üzerini örtmede aynı gayreti göstermesidir, nemalanma paylaşımlarında, ideolojik ya da siyasi farklılıklar olmuyor, siyasi taraftarlar siyaset kavgası veriyor, kavgasını verdiğimiz siyasetin belirleyicileri aynı kirli havuzdan besleniyor.