Kerbela’da kardeşi Hüseyin’e oğullarını kalkan eden, şahadeti günümüze kadar taşıyan Hz. Zeynep, her gün çağırdığımız isimdi.

O bizim şahadet öğretmenimizdi.

Kızımızın adıyla yaşattık; Zeynep Betül.

Kendimizi tufanlara hazırladık.

Gün geldi bir tufandan çıktık, yeniden hayata sarıldık.

Sabrı, metaneti O’ndan öğrendik.

O’nun adını da ilk oğlumuzla yaşattık; Şükrü Nuh.

Hayatımda hiç kimseyi O’nun kadar sevmedim.

Benim rehberim, önderim, öğretmenim, Peygamberim Hz. Muhammed (s.a.v.) oldu.

Küçük oğlumuzun ismiyle her dem hatırlattık kendimize; Muhammed Emin.

Benim yaşadığım hayatta hakiki bir öğretmenim daha oldu.

İster mürşit deyin, ister şeyh, ister evliya, ne derseniz deyin hepsini fazlasıyla hakeden bir öğretmenim oldu benim.

Gün geldi evimize hacze gelen insanlara kahve yapıp ikram edecek kadar vakarlıydı.

Gün geldi paraya çevrilen hapis cezasına karşılık, benden habersiz kredi çekip adliyeye yatırtacak kadar sessizdi.

Gün geldi, hapis cezası aldığım günlerde bir buçuk yıl firari olan kocasını bekleyecek kadar sabırlıydı.

Ben hayatta ne öğrendiysem en çok eşimden öğrendim.

Öğretmendi aynı zamanda.

28 Şubat’ta başörtüsünden dolayı görevine son verilenlerdendi.

Başörtüsünü bağımsızlık ve hürriyet bayrağı gibi başında taşıyanlardan oldu.

Öğretmenler günün kutlu olsun!

Sevgili eşim, yol arkadaşım, davamın kalesi; Nilgün Kılıç.