2005 Yılında Başbakanlığa, Başbakanlık Basın ve Halkla İlişkiler Müşaviri olarak atandığımda kendi isteğimle Başbakanlık Basın Müşavirliği'nde görevlendirildim.

Orası da hakettiği bir Başdanışmanı bulamadı, hikayesi trajikomik.

Ahmet Arslan olmasaydı, ellerine yüzlerine bulaştırırlardı.

Ömer Dinçer Başkanlık Müsteşarı, Ahmet Davutoğlu da Başbakanlık Başdanışmanı'ydı.

Her ikisine karşı da bir değerim, bir parça da hayranlığım vardı.

Bir ara Ömer Dinçer'in ya da Ahmet Davutoğlu'nun ekibi içinde yer almak da istedim.

Bu düşüncemi bir kez de rahmetli olan Başbakanlık Personel ve Prensipler Genel Müdürü Hüsnü Tekin'e açtım.

Yapımı tanıyordu sanırım, onlarla çalışamayacağımı söylemişti.

Bir daha da aklımdan geçirmedim.

Ahmet Davutoğlu bizim için bir entelektüel, hesapsız adam gibi gelirdi. Hatta ağır abi denilebilecek bir profili vardı.

İnsan nasıl da yanılıyor.

Meğer tam bir cazgırmış, tam bir yenlicekmiş, hele bazen muhalif kanallarda sırıtan yüzünü gördükçe kendi kendime hayıflanıyorum.

Eski haline döner mi, eski haline dönme durumu olduğunda eskisi gibi saygı duyar mıyım?

Artık çok geç!

Bir insan nasıl bu kadar zulmedebilir kendine?

Anketlerde %1'i bile bulmayan, %1'i geçse ne olur, %2 olsa ne çıkar, AK Parti'nin %49 oyunu kendine bağlayan hayallerin adamından?

Bir parça milliyetçilik damarlarımız da kabarmıştı, Konyalıydık, Konyalı bir adam çıkmıştı.

Dilim varmıyor o ifadeyi söylemeye.

... batırdı.