1980 Darbesi öncesi, Doğanhisar'da Milli Türk Talebe Birliği’nin düzenlediği “Tebliğ Gecesi”nde rahmetli şair/ozan Abdurrahim Karakoç’un “Tamam mı?” şiirini okumuştum.

13 Yaşındaki bir çocuk her şiir dörtlüğü sonunda “Tamam mı?” diye bağırıyor, söz verilmesini istiyor, bütün izleyiciler hep bir ağızdan “Tamam” diye bağırıyordu.

Gece bitti, benim kendimi lider gibi hissetme hayalim de bitti.

Hemşerim Ahmet Davutoğlu, “Hani Arakanlılara ‘Selamun Aleyküm' demiştim ya ve binlerce Arakanlı ‘Aleyküm Selam' demişti ya, Anadolu'ya çıkarım ve sadece ‘Esselamun Aleyküm' derim bütün Anadolu'yu ayağa kaldırırım. Kimse engel olamaz." demiş.

(Sen mi 'Esselamun Aleykum' dedin, yoksa teşkilatının basın servisi mi yazdı bu metni bilmiyorum; "Esselamu Aleykum" denir.)

Kim nasıl söyleyecekse söylesin şu adama, incitmeden, kırmadan, “Seni o yıllarda Türkiye Cumhuriyeti Devleti’ni temsil ettiğin için o kadar insan karşıladı” diye.

Selam alınır alınmasına da, bir selamla kimse ayağa falan kalkmaz Davutoğlu!

Binlerce selam verdin, binlerce selam aldın, daha kendi belini doğrultup ayağa kalkabilmiş insan değilsin!

13 yaşındaki geçmişim sesleniyor sana!

Aklını başına devşir, çık şu hayal dünyasından “Tamam mı?”

Benim de vardır şizofren hallerim. Bir lafımla çil yavrusu gibi dağıtırım etrafımdakileri.

Bir çıkışımla masamda çay içecek adam bırakmam.

Yalnız bilirim aciz bir kul olduğumu, müthiş de zevk alırım kendini firavunlaştıran kişilere aciz bir yaratıksın demekten.

Konya'da hırsızlığı, zimmetçiliği, ahlaksızlığı tescilli itlerin hâlâ o kurumların başında niye tutulduklarını da gayet iyi anlarım.

Dikili ağacım yoktur dünyada, çakallara diklendiğim, birçoğunu savcı, hakim karşısına diktiğim kutsanmış hırsızlar çoktur ama.

Ve kapatılan dosyaları, kasıla kasıla gezenlerin nasıl yalancı sahitlik yaptıklarını, ceketlerinin altında birer yalaka taşıdıklarını, sonra da satın alınmış yargının beraat kararlarını çok iyi bilirim.